Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Καλό ταξίδι, Δημήτρη!

Έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους των γραμμάτων, συνεργάτη και ιδίως φίλο χαιρετήσαμε χθες.
Πριν γεννηθούν οι λέξεις, πριν βρεθούν τα λόγια τα κατάλληλα για τον Δημήτρη Αρμάο, αναζήτησα τρεις γελαστές φωτογραφίες.
Δεκέμβρης του 2010, στις παρυφές μεγάλης διαδήλωσης. Στις διαδηλώσεις συναντιόμασταν τον τελευταίο καιρό, σχεδόν τη μόνη αφορμή για να κατέβω στο κέντρο.

Εκεί, στις κοινές έγνοιες, στο κέντρο της Μητρόπολης

...Καθὼς ἀπάνω στὸ τουφέκι τους (προσκέφαλο λιθάρι)
Λαγοκοιμοῦνται οἱ μισθωτοὶ σιμὰ στὸ ξυπνητήρι...


αμηχανία


χαμόγελο πλέριο


"ἐγὼ δὲν εἶμαι γιὰ τέτοια..."

Ναι, Δημήτρη. Ποτέ δεν ήσουν για τα φώτα, ήσουν πάντα ο σιωπηλός εργάτης, ο ακαταπόνητος μάστορας. Αλλά ήσουν μια μορφή που δεν χρειαζόταν φώτα για να λάμψει. Αρκούσε ένα βλέμμα με λίγη οξυδέρκεια για να σε διακρίνει και σε πυκνό σκοτάδι. Αχρείαστο βοήθημα μιας τόσο πλούσιας και γεμάτης μνήμης αυτά τα στιγμιότυπα... Δώρο για το οποίο σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα. Θέλω να σε θυμάμαι γελαστό, με όλο τον πόνο και το μόχθο, και γελαστό να σε νομίζω τώρα, στα χλοερά λημέρια σου...

Αιωνία η μνήμη σου.