Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Ο Χαμένος μίτος



Ανακάλυψα σκαλίζοντας τα αρχεία μου, το πρόπλασμα ενός μυθιστορήματος που είχα εγκαταλείψει, προσωρινά θεωρούσα, και που μετά νόμιζα πως είχε χαθεί. Ατέλειωτες ώρες έρευνας για τα πουλιά, την συμπεριφορά και την ομιλία τους - μια και η κεντρική ηρωίδα είναι υποτίθεται καθηγήτρια ηθολογίας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Και Κύπρια, από την Κερύνεια, που ζει όμως μόνιμα στην Αγγλία. Κάτι την καλεί να επιστρέψει εκτάκτως στην πατρίδα, να αποχαιρετίσει την ετοιμοθάνατη γιαγιά της και μια ιστορία προδοσίας και μυστηρίου από το παρελθόν αποκαλύπτεται, που έχει να κάνει με την εποχή της αποικιοκρατίας, θυμίζει λίγο το Βαρνάβας Καλοστέφανος, το ημιτελές μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη από κει άλλωστε προέρχεται η ιδέα της ιστορίας. Πρόκειται για ένα θείο της που έχει μυστηριωδώς φυγαδευτεί στην Αγγλία και όλοι έχουν χάσει τα ίχνη του ενώ η ηρωίδα,η Ροδιά πρέπει να τα βρει, της το ζητά η γιαγιά γιατί θεωρεί ότι τον θείο τον έχουν αδικήσει.
Με τάραξε που το διάβασα, όσο έγραψα, γιατί δεν ξέρω τώρα τι να κάνω. Έχω χάσει την επαφή με τον φανταστικό κόσμο των πουλιών της Αγγλίας που είχα στήσει, την ιστορία της Κύπρου και τα πουλιά της Κύπρου που σιγά σιγά θα συναντούσε η ηρωίδα και περίμενα ένα μετασχηματισμό ψυχικό με την επαφή της με τις σουσουράδες, τις καρδερίνες, τα αηδόνια - τα άλλα πουλιά της πατρίδας της που δεν είχε γνωρίσει.
Ανάμεσα σε όλα αυτά ήταν και οι αναρτήσεις στο φέησμπουκ μιας υποθετικής, "σκιώδους" και αφανούς ηρωίδας, μιας κοπέλας που την έλεγαν επίσης Ροδιά, ήταν από την Κύπρο και αυτή και σπούδαζε στο Swansea νομικά. Ανάλαφρες και απολύτως αληθινές και γειωμένες αναρτήσει, καμία σχέση με τα μυαλά της πρώτης Ροδιάς. Πότε στα Αγγλικά, πότε στα Κυπριακά, που η ηρωίδα μου τις διάβαζε κάθε μέρα, χωρίς να γνωρίζει αυτήν την κοπέλα, και έπιανε έτσι επαφή με την άγνωστη πατρίδα της. Αυτές αποτελούσαν μια αντίστιξη πραγματικότητας στο επιστημονικό, ηθολογικό, πολιτικό, εθνικό,νοσταλγικό μοτίβο της ιστορίας, έβαζαν τα πράγματα στη γη και ήμουν ευτυχής που τις διάβαζα κι εγώ μαζί με την ηρωίδα γιατί είχα ανακαλύψει αυτήν την κοπέλα τελείως τυχαία στο φέησμπουκ και κρυφοδιάβαζα τη σελίδα της. Είχα μαζέψει σε ένα αρχείο πολλές τέτοιες αναρτήσεις, πολλά στάτους με αυτόν τον τρόπο, που θα έμπαιναν σαν μότο σε κάθε κεφάλαιο.
Με έχει πιάσει μεγάλη θλίψη και ταραχή με αυτήν την κατάσταση γιατί έχω ξεχάσει το όνομα της κοπέλας, τόσα χρόνια άλλωστε θα έχει μεγαλώσει,θα έχει αποφοιτήσει και πέστε το ψέμματα από αυτό το κρυφοκοίταγμα εξαρτήθηκαν πολλά. Ήταν ψυχολογικό αντίβαρο μεγάλο για μένα αυτή η ανακάλυψη.
Δεν ξέρω αν θα το καταφέρω να ξαναμπώ σε αυτήν την ιστορία. Είναι σαν να θέλω να ξανακοιμηθώ και να δω το ίδιο όνειρο Δεν μου κάνει καρδιά να την αφήσω όμως την ηρωίδα μου, τώρα που την ξαναβρήκα...

Πόλυ Χατζημανωλάκη

Eικόνα: "Φωλιά πουλιών", Vincent van Gogh, σκίτσο 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου